Koleżanka mojej matki krzyknęła z oburzeniem: Nie prasujesz mężowi koszul? – Nie. – To po co ty mu jesteś?!
Feminizm (łac. femina – kobieta) – ideologia i kierunek polityczny, ruch społeczny związany z równouprawnieniem kobiet. Podstawą programu feminizmu jest dążenie do emancypacji i równouprawnienia płci pod względem formalnym i faktycznym.
Przekładając na język prosty tę skróconą definicję: feminizm to idea sprawiedliwości i równych praw bez względu na płeć. Tyle. I biorąc pod uwagę jak przez ostatnie sto lat udało się zmienić pozycję kobiet w społeczeństwie, aż tyle. Ale ja nie o tym. Ja o tym, że słyszę często oburzone głosy KOBIET, że skąd, ależ, nigdy w życiu, tfu, broń Boże, ta czy tamta feministką nie jest.
Wydawałoby się to niedorzeczne. Bo czemu kobieta nie jest feministką? Czemu kobieta nie chce dla samej siebie równouprawnienia, czemu nie dba o swoje prawa, ba! czemu przeciw własnym prawom się opowiada?
Owszem, jeśli facet twierdzi, że nie jest feministą, to jego postawę może dyktować strach przed utraceniem wywojowanych przez przodków przywilejów. Durne, żałosne, niesprawiedliwe, ale zrozumiałe. Inna rzecz, że facet prędzej czy później jest gotów ustąpić, podzielić się przywilejami. Jeśli ma z kim. Ale jak ma ustąpić, skoro sama kobieta deklaruje swoją niechęć do feminizmu?
Gdy słyszę kobiety wyrzekające się własnych praw, tłumaczę to głupotą. Głupotą wywodzącą się z nieznajomości historii czy choćby definicji feminizmu. Głupotą wynikającą z lenistwa posuniętego do tego stopnia, że nie chce się którejś nawet zajrzeć do Wikipedii. Wreszcie głupotą wywołaną lękiem przed czymś, czego nie rozumie. Bezmyślnym powtarzaniem formułek zasłyszanych w „studio paznokcia”. A to, że feministka to sfrustrowana wariatka walczącą diabli wiedzą o co. A to, że nikt jej nie chce, nikt jej nie kocha i pozostały jej tylko histeryczne wiece na Mokotowskiej. A wreszcie to, że feministka jest brzydka, tłusta, łysa i ma włosy na nogach. Jednym słowem babochłop. Która z wyfiokowanych pań chce być babochłopem?!
Istnieją jednak obserwacje dowodzące, że są kobiety, które tryskają intelektem, a jednocześnie wybierają sobie pozycję niższą, bardziej podłą niż pozycja mężczyzny. Taka kobieta z wyboru idzie w samozagładę. Być może życie jej niemiłe (trudno się dziwić), być może świat jej zbrzydł, być może tak to sobie poukładała w głowie, że jest gorsza i mniej jej się należy. Nie mam nic do tego typu wyborów, pod jednym warunkiem: niech dotyczy to tylko jej samej. Skoro tak chce, niech tak ma. Ale niech nikomu tego nie narzuca, niech od reszty kobiet się odfrandzoli. Niech się w sejmie nie udziela i swoją samozagładą nie zaraża. Nie ma wszak nic gorszego od człowieka, który ze względu na własną przekichaną sytuację rości sobie prawo do szkodzenia innym.
I tu dochodzimy do najpoważniejszego problemu, z którym ruch feministyczny się boryka. Do najsmutniejszego wniosku dzisiejszych czasów. Do tej straszliwej prawdy, że największym wrogiem feminizmu jest właśnie sama kobieta. Bo wybór, o którym napisałam, to wcale nie jest taki w pełni świadomy wybór. To bardzo często wynik wychowania i to wychowania przez matkę, która została wychowana przez matkę, która została wychowana przez matkę, której narzucono pozycję gorszą. I tak powielany wybór staje się dogmatem, jedyną znajomą (bezpieczną?) i słuszną postawą życiową, siłą obezwładniającą, odbierającą kobietom prawo do równości.
Moja matka nigdy w życiu nie powiedziała, że jest feministką. Pewnie by jej to przez gardło mnie przeszło. Jest bardzo wierząca i – przynajmniej tak twierdzi – konserwatywna. Ale niedawno wróciła z pracy i opowiedziała pewną historię.
Jej znajoma (dużo młodsza) płakała w garść, jak bardzo jest zmęczona, bo gdy wraca z pracy musi zrobić obiad, w dodatku czeka na nią stos koszul do prasowania. Koszul, rzecz jasna, należących do męża. Matka ściągnęła brwi i spytała, czy mąż jest chory, bo skoro chory, to chyba nie ma pilnej potrzeby noszenia koszul? Nie, nie jest chory, wręcz odwrotnie. Ma wyjazd służbowy i potrzebuje szykownych ubrań. Zatem, docieka matka, czy mąż ma obie ręce? Ma. A może pracuje na dwa etaty i nie ma go w domu? Nie, pracuje tyle samo godzin, co ona. – To może macie taką zasadę, że mąż ci w odwecie prasuje sukienki? – pyta matka.
– Chyba kpisz!
– Może po prostu lubisz prasować?
– Zwariowałaś, padam na twarz?!
– Więc czemu on sobie sam nie uprasuje tych koszul?!
– Jak to: sam?
– No sam! Chyba dorosły jest?
– Hanka! (moja mama ma na imię Hanka) Czy ty nie prasujesz mężowi koszul?
– Nie.
– To po co ty mu jesteś?!
Hanka przyszła do domu i spytała męża po co mu jest. Mąż popukał się w czoło i przytulił Hankę. Hm. A może, gdyby życie potoczyło się inaczej, byłaby mu po to, żeby prasować koszule? Może, gdyby się lata temu rzuciła w wir usługiwania, kto wie? Ale ona po prostu na tej pozycji się nie ustawiła. Wybrała feminizm, czy jak kto woli – zdrowy rozsądek. I jest dziś po to, żeby być. Być przyjaciółką, partnerką, towarzyszką życia. Dlatego ja i Siostra Młodsza, córki najbardziej konserwatywnej kobiety na świecie, jesteśmy feministkami. Bardzo nam z tym fajnie. Dzięki, mamo, że nie prasowałaś koszul!
dla mojej Mamy
Też często dziwią mnie takie opinie kobiet, że feminizm to nie dla nich… ja z chłopakiem jesteśmy feministkami 🙂 czyli partnerami i przyjaciółmi i bardzo nam z tym dobrze!
Jak zwykle tekst na który się czeka. W 100% zgodny z prawdą. Jak to możliwe że piękne słowo „feminizm”, które ma w sobie pokłady siły i powinien się kojarzyć z kobiecą aktywnością i godnością, zostało tak wytarte, obrzydzone. Wstydliwe jakby… Każda gwiazdka w mediach równościową wypowiedź kończy słowami „…choć nie jestem feministką”, jakby zaraz miała zostać spalona na stosie za to, że jest. I chociaż z wywodu wynika, że jest i to na całego. Może czas przywrócić temu określeniu właściwe znaczenie?
kwestia jest, wbrew pozorom, dosyc banalna
http://www.alexandradal.com/wp-content/uploads/2013/01/Third-Wave-Feminism-by-Alexandra-Dal.png
Okazuje się, że zdecydowanie jestem feministką, choć tak jak inne zarzekałam się, że nie. Nie jestem – w potocznym tego słowa rozumieniu, dziękuję za przytoczenie definicji; teraz nie wyjdę na głupią, bo dodam odpowiedni określnik. Nie uważam po prostu by kobiety były lepsze od mężczyzn, w końcu wszyscy jesteśmy po prostu „człowieki”.
I… prasuję mężowi koszule, bo nie lubi, a on pieli ogródek, bo ja nie lubię. Oraz nosi ciężkie zakupy, a ja gotuję (analogicznie). Chyba, że któreś zmęczone albo nam się nie chce 🙂
Większość kobiet ma po prostu cudownych, troskliwych mężczyzn i nie potrzebuje feminizmu. Fajnie zrobić coś dobrego dla osoby, którą się kocha. Uwielbiam prasować koszule, gotować, a nawet sprzątać. Ta pracę ma więcej sensu niż kolejny projekt, którego celem jest wciśnięcie klientowi tego, co do niczego nie jest mu potrzebne, czy wypełnienie tabelki przed cotygodniowym meetingiem.
Ula napisała, że większośc kobiet mam poprostu fajnych facetów i feminizmu nie potrzebuje. To dobrze, ale co z tymi, które takich nie mają? Jak Sylwia pisze, tylko trochę na odwrót: czy to że ktoś coś ma znaczy, że nie ma sensu o to walczyć dla innych? Dużo ludzi nic nie wie o feminiźmie, a w mediach najbardziej widoczny jest niestety femi-Nazizm. Ludzie – bo to dotyczy obu płci – sfrustrowani, zakompleksieni, wylewające swoje żale, uzasadniając wszystko „złymi mężczyznami”. 8 marca rozmawiamy w kuchni, ja, kolega i koleżanka – o prawach kobiet i ich sytuacji ogólnie. Koleżanka ma syna, 15 lat. Kolega się pyta, robisz mu kanapki do szkoły? Robi. Ścielisz mu łóżko? Ścieli. Pierzesz mu rzeczy? Pierze. Sprzątasz po nim? Sprząta. W tym momencie zaczyna się malować na twarzy koleżanki olśnienie. Na co kolega: I widzisz, syn ma 15 lat, jest już bardzo późno by wpoić mu, że kobieta nie jest od obsługiwania. Wychowałaś kolejnego szowinistę 🙂 Na co koleżanka oczywiście, że nieeee, nie jest tak źleee, on czasem odkurza sam – z siebie, nie trzeba mu mówić 😀 Ale ten element olśnienia zostaje.
Mój Ojciec mawiał dawno temu, że człowiek dorosły musi umieć wszystko zrobić sam – ugotować, uprać, posprzątać, naprawić, etc. To jest pewne minimum, bez którego nie można o kimś powiedzieć, że jest „dorosły”. Mój Ojciec do dziś pilnuje w domu gotowania, prania i naprawiania. Sprzątać tez umie, choć nie lubi, więc go Mama wyręcza. I chyba dwa razy w życiu prosił mnie o wyprasowanie mu koszuli, wyjątkowo 🙂 Zdecydowanie jest coś w tym, że kobiety same ustawiają się w pewnej pozycji – może na początku w całkiem dobrej wierze, bo kochają, bo chcą jak najlepiej, a potem to już się tak utrze, tak już zostaje, bo nie wypada teraz zmieniać – przegapiają ten moment, gdy trzeba powiedzieć „basta!”. Większość normalnych facetów by się w takim momencie zmitygowała, powiedziała „przepraszam, niedopatrzenie moje, że Ci pozwoliłem tyle na siebie wziąć, ale już pomagam!” I świat się nie kończy 🙂
Mam na imię Adam i jestem feministą :).
Pozdrawiam cieplo Pani Sylwio.